Overleg kabinet en LTO   - 15/6/'23

Een afvaardiging van het kabinet heeft vannacht tot diep in de nacht onderhandeld met de LTO Nederland (ondernemersorganisatie voor Nederlandse boeren en tuinders) over normen voor een stikstofakkoord.

Wederom. Iedereen is inmiddels de tel kwijtgeraakt hoe vaak er is overlegd. Vijf ministers vonden gisteravond de weg naar het overleg en zelfs premier Rutte schoof later in de avond nog aan.

Volgens LTO had het kabinet bewogen. Na het weekend moet er een aangepaste tekst op tafel liggen en dan wordt het ‘hom of kuit’ volgens de voorzitter van de agrarische sector.

De twee tegenover elkaar staande visies waren een maximaal aantal koeien per hectare grasland (kabinet) en naar eigen inzicht via innovatie en andere maatregelen het individueel behalen van een maximale norm uitstoot (LTO).

‘Als de aangepaste tekst ons dinsdag niet bevalt stappen we definitief uit het overleg’, zo stelde voorzitter Van der Tak.

‘Het kabinet gaat over zijn eigen deadlines’, zo stelde de minister van landbouw.

Wie regeert?

Het is een goede zaak om bij ingrijpende wetsveranderingen een betreffende sector te betrekken om elkaar aan te horen en te proberen draagvlak  te vinden. Maar hoe ver moet dat gaan? Tot in den doet? Tot de sector haar zin krijgt? Tot het electoraat van een coalitie zich in peilingen tevreden meldt? 

Het boerenbedrijf is een eerbiedwaardig traditioneel vak. Maar een groot deel van deze sector heeft de verlokkingen van winstmaximalisatie niet kunnen weerstaan en heeft haar normen en bedrijfsvoering daarop aangepast.

Het lijkt mij vanuit verschillende oogpunten reëel om te denken aan een gemaximeerd aantal dieren per hectare of per m2.  Vooral vanuit ethisch oogpunt valt dat goed te billijken.  Blijkbaar leggen veel moderne boeren de norm ergens anders. Het welzijn van dieren is ondergeschikt aan het halen van een, ook door hen geaccordeerde, technische norm.

Over het algemeen heeft de landbouwsector een nogal conservatief karakter. Progressieve gekkigheid zoals milieuzaken hoort thuis bij de linkse gordels in de stad.

Je zou het eerder andersom verwachten nietwaar? Een boer werkt dagelijks met zijn dieren en staat letterlijk met zijn poten in de modder. Maar niet dus. Boeren is geen vak meer maar een verdienmodel. Meer beesten betekent meer omzet en als je de Rabobank op afstand weet te houden ook meer winst. Zo staat blijkbaar het moreel kompas afgesteld bij een groot deel van de agrariërs, de welwillende bio-boeren daargelaten. Maar hun geluid gaat ten onder in de golven van de intensieve veehouderij cowboys.

Conservatieve mensen hebben in deze moderne tijd vaak een conflict met de razende globaliserende liberale én progressieve wereld over zaken zoals het belang van het ongeboren kind. Abortus is een van de hoofdthema’s in de Amerikaanse verkiezingen.

Maar hoe staan dergelijke conservatieve levensbeschermers eigenlijk tegenover het dierlijk leven? Telt dat niet mee? Het schrijnende verschil waarmee zij pal staan voor de rechten van het ongeboren leven en het totale gebrek aan respect voor dierlijk leven en welzijn valt niet met elkaar te rijmen.

Ik stel voor om eindeloos overleg van de wetgevende macht met belangenorganisaties geheel af te schaffen en laat graag enkele proefballonnetjes op die onze samenleving veel voordelen kunnen opleveren. Geef alle geestelijk minder vermogenden een spuitje (ok, over de hoogte van IQ kunnen we nog onderhandelen). Gehandicapten sluiten we met z’n allen op in rolstoelvriendelijke fabriekscentra waar ze kunnen leven en werken. Dan leveren ze in ieder geval ook nog iets op voor de maatschappij. We schieten alle huisdieren die op straat lopen af en houden uitsluitend die vormen van leven in stand die werkelijk een bijdrage leveren aan de biodiversiteit en de voortgang van het aardse leven. Darwin 2.0!

Theoretisch voortbordurend op deze plannen zou er zelfs een plan kunnen worden ontwikkeld waarbij ieder mens dat niets bijdraagt aan het algemeen belang met een dodelijke pil de gasovens wordt ingeschoven. Dat schept meer dan genoeg ruimte voor een overbevolking aan kippen, varkens en koeien die substantieel ons BNP opschroeven. 

En oh ja, ik stel voor dat we elk debat met een belangenclub tot uiterlijk 18.00 uur laten duren. Dan is het ouderwets etenstijd. Een goed moment om de geest weer even vrij te laten en de handen in onschuld te wassen.

Jan van Dingstee

15 juni 2023

***********************************************************************************************************************************

VONNIS GEVELD

Groot was de verontwaardiging toen de motie van wantrouwen het in de vroege uurtjes van Goede Vrijdag het niet haalde. Rutte's politieke carrière bungelde al uren lang aan een dun draadje. 'Ik heb niét gelogen'. 'Ik heb er geen herinnering aan' was zijn laatste verdedigingslijn. 

Maar wie stond hier terecht? De demissionaire premier? De lijsttrekker, fractievoorzitter en politiek leider van de grootste partij van Nederland? En waartegen moest hij zich verdedigen? 
Voor het grootste deel van de Tweede Kamer was de maat vol. Wilders benadrukte met het mes in de hand dat hij er alleen voor stond. 'U hebt geen vrienden meer, meneer Rutte. U staat moederziel alleen!' Rutte verdedigde zich ongekend fel tegen de beschuldigingen van leugenachtigheid en bestuurlijke arrogantie.

De paniek die bij verkenner Ollongren tot een ogenschijnlijk klein foutje had geleid veroorzaakte grote politieke verontwaardiging die aan het eind van een tumultueuze dag door de gewezen premier routinematig werd weggewuifd . Vervolgens tekende zich echter een scherm van collectief geheugenverlies aan bij alle betrokkenen van de verkenning of de positie van kamerlid Pieter Omtzigt tijdens de verkenning ter tafel was gekomen. 
Nu moest de onderste steen naar boven. Een debat was onoverkomelijk. Daarin ontkende de ervaren politicus met klem dat dit controversiële onderwerp ter sprake was gekomen. En zelfs nadat uit de nagekomen notulen onomstotelijk bleek dat dit toch het geval was schakelde hij moeiteloos op naar een beroep op gebrek aan memorie gevolgd door een mompelend mea culpa. 
Maar de Kamer zette door. Het onbegrip en de verwijten hielden aan. En toen Rutte in een onoplettend moment onverwacht aangaf anderhalf uur voor de officiële bekendmaking al via via op de hoogte te zijn gebracht van de explosieve inhoud van de notulen ontplofte de oppositie en brak het moment aan dat ook zijn regeringspartners op hem afhaakten.

Maar waarvoor stond hij hier nou precies terecht? Een ongemakkelijk akkefietje dat tot politieke commotie had geleid of voor de druppel die de emmer van tien jaar list en bedrog deed overlopen? Even leek het of Rutte was vergeten dat hij demissionair was. Met zijn hele team afgetreden op de pijnlijke uitkomsten van de toeslagen affaire. Voor zijn tegenstanders in de Kamer was de maat duidelijk vol. Deze ongehoorde politieke minachting voor de tegenmacht moest nogmaals worden gestraft. En ditmaal met een definitieve afrekening.
Was het toeval dat hij 's nachts op het nippertje in draf nog de Trêveszaal haalde om de stemming over de moties van wantrouwen en afkeuring aan te horen? Of tekende het de dikke huid en pragmatische benadering van een topsporter? Je speelt een wedstrijd punt voor punt en pas aan het einde blijkt of je wint of hebt verloren.
Rutte overleefde het vonnis van de ultieme straf en kreeg dankzij twee uitgestoken pinken van zijn twee grootste rivalen en tevens regeringspartners CDA en D66 slechts de gele kaart. Een wonder aangezien hij al enkele weken daarvoor noodgedwongen voor zichzelf de rode kaart had getrokken. Iets dat zelfs in de diepste krochten van de sport nog niet eerder is vertoond.
Terwijl zeventien fractievoorzitters vanaf het spreekgestoelte diep verontwaardigd met het zweet op het voorhoofd en blaren op de tong zijn ultieme 'faux pas' veroordeelden, hoorde 'der Mark' deze woordenstromen onverstoorbaar aan terwijl hij zich leek te verliezen in het gebruik van zijn ouderwetse Nokia.
Thirty-all, forty-thirty, game! Set! Hoe laat wordt het eindelijk Match en kunnen we naar huis om daarna weer de draad der belangrijke zaken op te pakken, zo leek hij te denken. Voor de Kamer was de maat van jarenlang regentengedrag vol. Hoe kan een premier die al eerder was gedwongen zichzelf naar huis te sturen zo gewetenloos doorgaan met hetzelfde vergrijp? 

Voor de beklaagde betrof de zaak nauwelijks meer dan een lichte verkeersovertreding of hooguit een ongelukkig diefstalletje. Voor alle zaken gedurende de laatste vier jaar was hij al tegen het licht gehouden. Niet de Kamer had hem daarover beoordeeld of veroordeeld, nee, het volk had gesproken.
En wellicht was het dát wat deze topsporter onwennig op het voorste bankje in het parlement voortdurend op zijn Nokia zat te bekijken. De verkiezingsuitslag. Onmiskenbaar. Geen twijfel over mogelijk. Hij had gewonnen. Hij was de grootste. By far. Het volk had gesproken. Nauwelijks een week geleden. Vonnis geveld.

5/4/2021